حرکتی که به دنبال جنایت هولناک رژیم و قتل ایراندخت، مهسا (ژینا) امینی آغاز شده است خبر از یک بستر اجتماعی آماده برای اعتراض گری می دهد. جامعه ای انباشته از خشمِ ناشی از سرکوبگری، حجاب اجباری، فقر، گرسنگی، تورم، گرانی، بی نانی، بی آبی و بی آیندگی مطلق. چنین بستری آماده است از هر فرصتی برای اعتراض استفاده کند.
اینک اما تلاش باید بر آن متمرکز باشد که حرکت اعتراضی را تبدیل به یک جنبش موثر و موفق کنیم. برای این منظور چند شرط بدیهی لازم است:
۱) اعتراضات ادامه یابد.
۲) اعتراضات گسترش یابد.
۳) اعتراضات در سراسر کشور به هم پیوند بخورد.
۴) از دل ادامه و توسعه ی اعتراضات، اعتصابات و تظاهرات سراسری و هماهنگ شکل گیرد.
۵) خواست های مشخصی را با تعیین اولتیماتوم تعیین شود و تا آخر به پیش رود.
این به زبانی ساده، مراحل تاکتیکی یک روند استراتژیک است که می تواند مورد نظر همه ی فعالان سیاسی و اجتماعی داخل و خارج از کشور قرار گیرد. در این میان، برخی باز مسئله ی ضرورت وجود ساختار رهبری و سازماندهی را مطرح خواهند کرد. اگر تا به حال اصرار بوده است که باید این ساختار باشد تا این روند طی شود، می توان اندیشید که این روند باید طی شود تا ساختار شکل گیرد.
هر نیرویی که بتواند بهتر و مفیدتر با آن چه در خیابان های شهرهای سراسر کشور می گذرد پیوند بیابد شانس بالاتری برای تبدیل شدن به نیروی جایگزین خواهد داشت و این قرار هم نیست فقط یک نیرو باشد. به هر روی، واقعیت صحنه قواعد خود را دیکته خواهد کرد نه این که قواعد ساخته ی ذهن ما بتواند واقعیت را به کام خود کشد.
تمرکز خود را در شرایط کنونی روی مبارزه بگذاریم: تداوم، گسترش، سراسری شدن. موضوعات دیگر به تدریج روشن و تعیین تکلیف خواهد شد. تلاش کنیم جنبش اعتراضی را به جنبش تغییر تبدیل کنیم.
رژیم به آخر عمر رسیده است و منتظر گورکنان خویش، یعنی مردمی شجاع و آگاه است.#
***
برای دنبال کردن برنامه های تحلیلی نویسنده به وبسایت تلویزیون دیدگاه مراجعه کنید: www.didgah.tv
برای اطلاع از نظریه ی «بی نهایت گرایی» به این کتاب مراجعه کنید:
«بی نهایت گرایی: نظریه ی فلسفی برای تغییر» www.ilcpbook.com
مقالات مرتبط
در همین مورد
