یادداشت مترجم:
در حالی که هر روز بر پرونده ی جنایت های صهیونیسم آدمخوار افزوده می شود، نوعی سکوت و تحریف خبری و سیاسی بر محافل رسمی بین المللی (دولت ها و رسانه ها) حاکم شده است. باید از خود پرسید چرا؟ چرا این تنها مردم در کشورهای مختلف هستند که فریاد خشم و اعتراض برآورده اند و نهادهای سیاسی و رسانه ای دست به اقدام واقعی نمی زنند؟ این جاست که در می یابیم نوعی همدستی جنایتکارانه برقرار است که ریشه در وابستگی سیاستمداران و رسانه ها به شبکه ی جهانی صهیونیسم دارد. نفوذی شرورانه که در حال افشای بسیاری از واقعیت هاست.
عملکرد دوگانه (double standard) دولت های غربی در قبال جنایاتی که در نوار غزه می گذرد در کار رسانه های آنها منعکس است. بی بی سی که ادای مستقل بودن از دولت بریتانیا را در می آورد در این ماجرا به طور طابق النعل همان مسیر دولت استعمارگر ارباب خود را دنبال می کند. بزرگ جلوه دادن کارهای حماس و کوچک جلوه دادن نسل کشی توسط ارتش اسرائیل. بی بی سی تنها یک مثال است و رسانه های بزرگ دیگر مانند CNN نیز بر همین روال غیر اخلاقی عمل می کنند.
در این نوشتار جاناتان کوک (Jonathan Cook)، روزنامه نگار اسرائیلی به عملکرد بی شرمانه ی بی بی سی در این بزرگ نمایی و کوچک نمایی ضد اخلاقی پرداخته و با اتکاء به برخی منابع و مستندات نقش ارتش اسرائیل در قتل عام شهروندان این کشور در جریان حمله ی هفتم اکتبر حماس به خاک اسرائیل و شهرک های اطراف نوار غزه افشاء می کند. او نشان می دهد که رسانه ها و دولت های غربی مانند بی بی سی چگونه در مقابل تمامی شواهد جنایت های ارتش اسرائیل نه فقط در حق فلسطینی ها، بلکه در قبال شهروندان خود، سکوت پیشه کرده و به ارائه ی روایت رسمی دولت صهیونیست نتانیاهو و باند تبهکار وی می پردازند.
**
این یک اشتباه روزنامه نگاری است که رسانه ها همچنان سخاوتمندانه روایت آن روز ارتش اسرائیل را تکرار می کنند.
***
لوسی ویلیامسون خبرنگار بی‌بی‌سی این هفته بار دیگر مشغول نشان دادن ویرانی وحشتناک یک کیبوتز در خارج از غزه- که در 7 اکتبر مورد حمله قرار گرفت- بود . بخش‌هایی از دیوار بتنی سوراخ‌هایی داشت یا به طور کامل فرو ریخته بود. و قسمت هایی از ساختمان‌ها که هنوز پابرجا بودند به شدت سوخته بودند. شبیه تصویری کوچک از وحشتگاه کنونی غزه.
یک دلیل احتمالی برای این شباهت‌ها وجود دارد – دلیلی که بی‌بی‌سی به‌رغم وجود شواهد فراوان از منابع مختلف، از جمله رسانه‌های اسرائیلی، به طور فکر شده در گزارش آن کوتاهی می‌کند. در عوض، بی‌بی‌سی قاطعانه به روایتی که ارتش اسرائیل برای آنها و بقیه رسانه‌های غربی ساخته، پایبند است: این که حماس به تنهایی باعث این همه ویرانی شده است.
صرف تکرار آن روایت بدون هیچ احتیاطی نوعی قصور روزنامه نگاری است. و با این حال، این به طور دقیق همان کاری است که بی بی سی هر شب انجام می دهد.
فقط یک نگاه گذرا به خرابه‌های ساختمان های کیبوتزهایی که در آن روز مورد حمله قرار گرفتند، باید در ذهن هر خبرنگار خوبی سؤالاتی ایجاد کند. آیا به راستی ستیزه جویان فلسطینی در موقعیتی بودند که با نوع سلاح های سبکی که حمل می کردند، صدمات فیزیکی به این میزان وارد کنند؟
و اگر نه، چه کسی جز اسرائیل در موقعیتی بود که چنین ویرانی را به بار آورد؟
سوال جداگانه ای که روزنامه نگاران خوب باید بپرسند این است: هدف از چنین آسیبی چه بود؟ مبارزان فلسطینی امیدوار بودند با آن به چه چیزی دست یابند؟
پاسخ تلویحی که رسانه‌ها ارائه می‌کنند، پاسخی است که ارتش اسرائیل می‌خواهد افکار عمومی غربی بشنوند: این که حماس سرمست کشتاری بی‌جا و وحشی‌گری شد، زیرا…، خوب، بیایید بخش کم آوا را با صدای بلند بگوییم: “زیرا فلسطینی‌ها ذاتاً وحشی هستند”.
با این روایت ضمنی، به سیاستمداران غربی مجوز داده شده است تا اسرائیل را تشویق کنند که هر چند دقیقه یک کودک فلسطینی را در غزه بکشد. مگر نه این که وحشی ها فقط زبان وحشی گری را می فهمند.
تانگوی پرخشونت
تنها به همین دلیل، هر روزنامه نگاری که بخواهد از تبانی در نسل کشی غزه اجتناب کند، باید به طور فزاینده ای نسبت به تکرار ادعاهای ارتش اسرائیل در مورد آنچه در 7 اکتبر رخ داد، محتاط باشد. به طور مطمئن، آنها نباید با زودباوری آخرین پروپاگانداهای ارتش اسرائیل را نشخوار کنند، همان کاری که بی بی سی به وضوح انجام می دهد.
آنچه ما از شواهد فزاینده ای که از رسانه های اسرائیلی و شاهدان عینی اسراییلی جمع آوری شده می دانیم – به عنوان مثال، در این گزارش از ماکس بلومنتال به دقت بیان شده است – این است که ارتش اسرائیل به طور کامل از وقایع آن روز گیج شده بود. توپخانه سنگین، از جمله تانک و هلیکوپترهای تهاجمی، برای مقابله با حماس درخواست شده بود. به نظر می رسد که این تصمیمی افراطی در رابطه با محل های نظامی حماس بوده است.
اسرائیل سیاست دیرینه ای برای جلوگیری از اسیر شدن سربازان خود دارد – به طور عمده به دلیل هزینه بالایی که جامعه اسرائیل برای اطمینان از بازگشت سربازان، بر پرداخت آن اصرار دارد. برای دهه‌ها، به اصطلاح «رویه ی هانیبال» ارتش، نیروهای اسرائیلی را به کشتن سربازان به جای اجازه به اسارت رفتن آنها هدایت می‌کرده است. به همین دلیل، حماس انرژی زیادی را صرف تلاش برای یافتن راه‌های ابتکاری برای دستگیری سربازان می‌کند.
دو طرف اساساً درگیر یک تانگوی وحشیانه هستند که در آن، هر یک حرکات رقص دیگری را می فهمد.
با توجه به موقعیت حماس -که مدیریت اردوگاه کار اجباری غزه را که تحت کنترل اسرائیل است بر عهده دارد- راهبردهای محدودی برای مبارزه در اختیارش باقی می ماند. اسیر کردن سربازان اسرائیلی برای آنها یک اهرم حداکثری محسوب می شود. اسرا را می توان با آزادی بسیاری از هزاران زندانی سیاسی فلسطینی که با نقض قوانین بین المللی در زندان های اسرائیل نگهداری می شوند، مبادله کرد. علاوه بر این، در مذاکرات، حماس معمولا امیدوار است که بتواند محاصره 16 ساله ی غزه توسط اسرائیل را کاهش دهد.
برای جلوگیری از این سناریو، فرماندهان اسرائیلی، بنا به گزارش ها، هلیکوپترهای تهاجمی را به پایگاه های نظامی که در 7 اکتبر به اشغال حماس درآمده بودند فراخواندند. به نظر می رسد که بالگردها به طور بی حساب و کتاب شلیک کرده اند؛ علیرغم خطری که این کار برای سربازان اسرائیلی که هنوز در این پایگاه ها زنده بودند داشت. سیاست اسرائیل در آن موقع یک سیاست زمین سوخته برای جلوگیری از دستیابی حماس به اهدافش بود. این ممکن است تا حدی سهم بسیار زیاد سربازان اسرائیلی را در میان 1300 کشته در آن روز توضیح دهد.
بدن های زغال شده
اما وضعیت در کیبوتزها چگونه بود؟ زمانی که ارتش وارد و مستقر شد، حماسی ها گیر افتادند. آنها ساکنان را در خانه های خود به عنوان گروگان گرفتند. شهادت شاهدان عینی اسرائیل و گزارش‌های رسانه‌ها حاکی از آن است که حماس تقریباً به طور قطع تلاش می‌کرد تا با استفاده از غیرنظامیان اسرائیلی به عنوان سپر انسانی، برای بازگشت امن به غزه مذاکره کند. غیرنظامیان تنها بلیت خروج جنگجویان حماس بودند و بعد می‌توانستند آنها را برای آزادی اسرای فلسطینی به موضوع چانه‌زنی تبدیل کنند.
شواهد – از گزارش‌های رسانه‌های اسرائیلی و شاهدان عینی، و همچنین مجموعه‌ای از سرنخ‌های قابل مشاهده از خود صحنه ی جنایت – داستانی بسیار پیچیده‌تر از آنچه که هر شب در بی‌بی‌سی ارائه می‌شود را بیان می‌کند.
آیا ارتش اسرائیل خانه‌های غیرنظامی تحت کنترل حماس را به همان شکلی که به پایگاه‌های نظامی خود شلیک کرده بود و با همان بی‌توجهی به امنیت اسرائیلی‌ها، مورد گلوله باران قرار داد؟ آیا هدف در هر مورد این بود که به هر قیمتی از گروگان گرفتن حماس جلوگیری شود، چرا که آزادی آنها مستلزم هزینه بسیار بالایی از سوی اسرائیل است؟
کیبوتز «بیری» مقصد مورد علاقه خبرنگاران بی‌بی‌سی بوده تا بربریت حماس را نشان دهند. این جایی است که لوسی ویلیامسون بار دیگر در این هفته عازم آن شد. و با این حال، هیچ یک از گزارش‌های او اظهاراتی را که «تووال اسکاپا»، هماهنگ‌کننده امنیتی کیبوتز به روزنامه اسرائیلی هاآرتص داده بود، برجسته نکرد. وی گفت که فرماندهان نظامی اسرائیل دستور «گلوله باران خانه‌ها و ساکنان آنها را داده‌اند تا تروریست‌ها و گروگان‌ها را از بین ببرند».
این بازتاب دهنده ی شهادت «یاسمین پورات» بود، که از جشنواره موسیقی نوا در همان نزدیکی به کیبوتز «بیری» پناه برد. او به رادیو اسرائیل گفت که هنگامی که نیروهای ویژه اسرائیل وارد شدند: “آنها همه، از جمله گروگان ها را، از بین بردند زیرا آتش میان دو طرف بسیار بسیار سنگین بود.”
آیا تصاویر اجساد ذغال شده ی ارائه شده توسط ویلیامسون، همراه با هشدار درباره ماهیت ترسناک و ناراحت کننده آنها، دلیلی غیرقابل انکار است که حماس مانند هیولاها رفتار کرده و متمایل به عجیب و غریب ترین نوع انتقام بوده است؟ یا ممکن است این بقایای سیاه‌شده دلیلی بر این باشد که غیرنظامیان اسرائیلی و جنگجویان حماس پس از قرار گرفتن در شعله‌های آتش ناشی از گلوله باران خانه‌ها توسط اسرائیل در کنار یکدیگر سوختند؟
اسرائیل با تحقیقات مستقل موافقت نخواهد کرد، بنابراین پاسخ قطعی هرگز ارائه نخواهد شد. اما این امر رسانه ها را از وظیفه حرفه ای و اخلاقی شان مبرا نمی کند که محتاط باشند.
«حماس وحشی»
برای لحظه ای تفاوت فاحش برخورد رسانه های غربی با رویدادهای 7 اکتبر و برخورد آنها با حمله به پارکینگ خودرو در بیمارستان مسیحی «الاهلی» در شمال غزه را در 17 اکتبر، که در آن صدها فلسطینی کشته شدند، در نظر بگیرید.
در مورد «الاهلی»، رسانه‌ها آماده بودند تمام شواهدی را که نشان می‌داد بیمارستان مورد حمله اسرائیل قرار گرفته بود کنار بگذارند، بلافاصله اسرائیل این ادعا را رد کرد. در عوض، روزنامه نگاران با عجله ادعای اسرائیل مبنی بر اصابت یک موشک فلسطینی به بیمارستان را تقویت کردند. بیشتر رسانه‌ها پس از این نتیجه‌گیری کردند که «حقیقت ممکن است هرگز روشن نشود» یا حتی به نحو نامعتبری، به این نتیجه رسیدند که مبارزان فلسطینی محتمل‌ترین مقصر هستند.
در مقابل، رسانه های غربی حاضر به طرح حتی یک سوال در مورد آنچه در 7 اکتبر رخ داد، نبوده اند. آنها با شور و شوق تمام وحشت آن روز را به حماس نسبت می دهند. آنها واقعیت هرج و مرج مطلقی را که ساعت ها بر آن حاکم بود و احتمال تصمیم گیری ضعیف، ناامیدانه و از نظر اخلاقی مشکوک توسط ارتش اسرائیل را نادیده گرفته اند.
در واقع رسانه ها خیلی فراتر هم رفته اند. در پیشبرد روایت «حماس به مثابه وحشی‌ها»، داستان‌هایی را که به وضوح تخیلی بودند، مانند این که «حماس 40 نوزاد را سر برید»، ترویج کرده‌اند. این خبر جعلی حتی برای مدت کوتاهی توسط جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده مطرح شد، قبل از اینکه مقامات رسمی کاخ سفید بی سر و صدا آن را پس بگیرند. به طور مشابه، هنوز هم در میان تفاسیر غربی این یک جمله پرطرفدار است که «حماس تجاوز به عنف را انجام داده است»، هرچند این ادعا نیز تاکنون بدون مدرک است.
ما باید شفاف باشیم. اگر اسرائیل شواهد جدی برای هر یک از این ادعاها داشت، به شدت آن را تبلیغ می کرد. در عوض، بیشتر روی گام بعدی حساب می کند: اجازه دادن به این که این موارد اتهامات، به آرامی، در ضمیر ناخودآگاه مخاطب فرو روند و در آنجا به عنوان یک قضاوتی که قابل زیر سوال بردن نیست مستقر شود.
حماس بدون شک در 7 اکتبر مرتکب جنایات جنگی شد – به ویژه با گرفتن غیرنظامیان به عنوان سپر انسانی؛ اما این نوع جنایت، جنایتی است معمول که ما با آن آشنا هستیم، آن قدر «معمول» که ارتش اسرائیل نیز طبق شواهد به طور مرتب آن را انجام می دهد. رویه ی سربازان اسرائیلی که فلسطینی ها را به عنوان سپر انسانی می گیرند تحت نام های مختلفی مانند «رویه ی همسایه» و «رویه ی هشدار زودهنگام» معرفی می شود.
ممکن است جنایات بدتری نیز رخ داده باشد، به ویژه با توجه به مقیاس غیرمنتظره موفقیت حماس در خروج از غزه. تعدادی از فلسطینی ها توانستند از محاصره فرار کنند که بدون شک برخی از آنها غیرنظامیان مسلحی بودند که هیچ ارتباطی با عملیات نداشتند. در چنین شرایطی، آیا جای تعجب دارد که جنایت به درد بخور برای تیتراژ خبری نیز وجود داشته باشد.
مسئله این است که آیا چنین جنایاتی، همان طور که اسرائیل ادعا می‌کند و رسانه‌های غربی نیز تکرار می‌کنند، برنامه‌ریزی شده و منظم بوده است، یا نمونه‌هایی از اقدامات سرکش توسط افراد یا گروه‌ها؟ در صورت دومی، اسرائیل در مقام قضاوت نخواهد بود. تاریخ خود اسرائیل مملو از نمونه هایی از این جنایات است، از جمله مورد مستند یک واحد ارتش اسرائیل که یک دختر بادیه نشین را در سال 1949 به اسارت گرفت و مکرراً به او تجاوز گروهی کرد.
وحشی گری قطعاً یک ویژگی منحصر به فرد حماس نخواهد بود. پس از حمله 7 اکتبر، ویدئوهایی از سوء استفاده سیستماتیک از مبارزان حماس، چه زنده و چه مرده، منتشر شده است. تصاویر نشان می دهد که آنها در ملاء عام برای جلب رضایت تماشاگران مورد ضرب و شتم و شکنجه قرار می گیرند، در حالی که به وضوح حتی تظاهر به کسب اطلاعات از آنها وجود ندارد. برخی دیگر، اجساد مبارزان حماس را در حال بی احترامی و مثله کردن نشان می دهند.
هیچ کس نمی تواند در اینجا ادعای برتری اخلاقی داشته باشد.
آنچه که تبلیغ غیرانتقادی رسانه‌ها از روایت اسرائیل در مورد «حماس به‌عنوان وحشی‌ها» به دست می دهد، امری قبیح است – و در تاریخ طولانی استعماری غرب بسیار آشناست. از این روش برای اهریمن سازی کل مردم استفاده شده است و آنها را یا به عنوان وحشی و یا به عنوان حامیان و تقویت گران توحش معرفی می کنند.
روایت “وحشی ها” توسط اسرائیل برای توجیه کارزار فزاینده ی جنایات خود در غزه مورد استفاده قرار می گیرد. به همین دلیل، بسیار مهم است که روزنامه نگاران اجازه ندهند که به سادگی هر حرفی را در دهانشان بگذارند. موضوعی که مطرح می باشد از اهمیت بالایی برخوردار است.
حماس در 7 اکتبر مرتکب جنایات جنگی در مقیاسی شد که برای هیچ گروه فلسطینی سابقه نداشت؛ اما تاکنون چیزی بیش از روایت اسرائیل وجود ندارد که نشان دهد انحطاط بی‌نظیری در اقدامات حماس وجود داشته است. به طور مطمئن و بر اساس آنچه ما می دانیم، سخت است که ببینیم کاری که حماس در آن روز انجام داد، بدتر یا وحشیانه تر از آن چیزی است که اسرائیل برای هفته ها، هر روز، در غزه انجام می دهد.
و اقدامات اسرائیل – از بمباران خانواده های فلسطینی تا محروم سازی آنها از آب و خوراک – از نظر هر سیاستمدار بزرگ غربی قابل پذیرش است.#
***
