سال جدید در حالی آغاز می‌شود که مشکلات و بحران‌ها در حال افزایش است. به نظر می‌رسد که کشورمان به سالی پا گذاشته که با توجه به بی‌ثباتی در سطح جهانی جایی برای دور ماندن از تنش‌های در حال گسترش در خاورمیانه را نداشته باشد. اما در داخل هم وضع بهتر از خطر بیرونی نیست.
دو سری مشکلات بیرونی و درونی فشار زیادی را بر نظام جمهوری اسلامی وارد کرده و او را در مقابل انتخابی سخت قرار خواهد داد: جنگ خارجی یا جنگ داخلی.
معنای جنگ خارجی مشخص است: رویارویی با مجموعه‌ای از قدرت‌‌های نظامی که در صدد نابودی ایران و ایرانی هستند و در رأس آنها اسرائیل تجاوزگر قرار دارد. آمریکا با تحریک و طراحی اسرائیل می‌تواند پیشاهنگ این هجوم نظامی باشد. چنین چیزی در راهست و به احتمال خیلی زیاد در همین سال جدید شاهد کلید خوردن حملات گسترده به تاسیسات هسته‌ای، موشکی و پهبادی ایران خواهیم بود. امری که در ادامه و با پاسخ رژیم یک جنگ بزرگ منطقه‌ای را دامن خواهد زد. در این جنگ چیزی از ایران و ایرانی به جای نخواهد ماند و عقب گرد کشور در حدی است که به ردیف کشورهای فقیر و جنگ‌زده‌ی آفریقایی مانند سودان و سومالی سقوط خواهیم کرد. این نقطه‌ی پایان خواهد بود.
در نبود مورد بالا اما جنگ داخلی به معنای یک رویارویی بزرگ و پایدار بین رژیم و لایه‌هایی از جامعه است که به زودی و با دلار به 120 هزار تومان رسیده حتی در تهیه‌ی نان خالی برای فرزندان خود با مشکل مواجه خواهند بود. این لایه‌های میلیونی این بار شانس همراه شدن با برخی دیگر از اقشار میانی جامعه -که قرار است از آب و برق محروم شوند-را دارند. بنابراین در سال جاری شمار قابل توجهی از هموطنان به اجبار به خیابان‌ها سرازیر خواهند شد و حرکتی شکل خواهد گرفت که چالشی مهم برای بقای نظام حاکم خواهد بود.
از آن جا که مصیبت‌ها و مشکلات را می‌شناسیم نیازی به شرح دوباره‌ی آنها نیست و بهتر است که از حالا تمرکز پیدا کنیم بر آن چه برای تدارک و آمادگی چنین حرکتی لازم است.
شناخت آن چه در راهست
بخشی از این جنبش اعتراضی خصلت شورشی خواهد داشت، یعنی خودجوش، رادیکال، احساس‌گرا و ناگهانی. قدرت آن زیاد است اما توان تبدیل به یک جنبش ماندگار و هدفمند را به طور خودجوش ندارد.
بخش دیگر از این جنبش اعتراضی خصلت معیشتی و اجتماعی دارد. لایه‌های شرکت‌کننده در این بخش، سازمان‌پذیرتر هستند و میتوانند در هدفمندسازی، تداوم‌دهی و نیز برنامه‌ریزی حرکت نقش داشته باشند.
مهم این است که وجه شورشی و غافلگیرانه‌ی حرکت لایه‌های مستعد اقدام سازمان‌یافته را دچار هراس و عقب‌نشینی نکند. اگر این دو بتوانند راهکارهای مناسب همکاری و همراهی با یکدیگر را بیابند امکان پایداری جنبش و رفتن به سوی یک هدف مشخص به طریق مرحله به مرحله میسر خواهد شد.
چنین همکاریی در گرو آن است که لایه‌هایی که از ضرورت آن آگاهند این مسئولیت را قبول کنند. این امر از جانب توده‌های گرسنه و عصیانگر حاضر در شورش‌ها ناممکن است، اما قشرهای ناراضی دیگر که میتوانند سازماندهی و مدیریت کنند اگر به توان خود باور آورند و برای بالفعل ساختن قدرت بالقوه‌ی خویش از پیش کار و تلاش کنند قادر خواهند به این مهم دست بزنند. تکرار می‌کنیم، اگر از قبل خود را ازحیث روانی و عملی آماده کرده باشند.
نکاتی که باید از پیش به آن فکر کنیم و تدارک ببینیم:
آمادگی مورد نظر به معنای آن است که باید از قبل بدانند:
. زبان مناسب برای جلب نظر و هدایت شورشی‌ها چیست؟ چه کلید واژه‌هایی باید به کار برده شوند؟
. آیا با اقدام فردی می‌توان این هدایتگری را صورت داد یا نیازمند این است که در قالب یک جمع چند نفره دست به این کار زد؟
. این جمع هدایتگر چه آموزش‌هایی را باید از قبل بداند تا در وقت مناسب از آنها استفاده کند؟
. آیا می‌دانیم نیروهای شورشی و مردم معترض پیوسته به آنان را به سوی چه مراکزی باید ببریم؟
. آیا می‌دانیم که چگونه مناطق مختلف شهری را تصرف و در دست خود نگه داریم؟
. آیا می‌دانیم که با نیروهای سرکوبگر رژیم چگونه باید برخورد کنیم؟
. آیا می‌دانیم جمعیت را چگونه باید از ترس و هراس و پراکنده و سرکوب شدن دور نگه داریم؟
. آیا روش‌های تهاجمی به ماموران رژیم و مراکز سرکوبگر آن و خنثی‌سازی موثر آنها را می‌شناسیم؟
. آیا می‌دانیم با عناصر رژیم که در دست معترضین گرفتار می‌شوند چه می‌خواهیم بکنیم؟
. آیا می‌دانیم نیروهای شورشی و معترض را که چند موفقیت کوچک در صحنه به دست آورده و روحیه پیدا کرده‌اند چگونه به سوی یک موفقیت بزرگتر هدایت کنیم؟
. آیا مرحله‌بندی در تعیین هدف برای جمعی را که هدایت می‌کنیم می‌دانیم؟
. آیا می‌دانیم تصرف یک ساختمان دولتی یا مرکز نیروی انتظامی یا پایگاه سپاه و بسیج چگونه صورت می‌گیرد؟
. آیا می‌دانیم که پس از تصرف یکی از مراکز رژیم باید با آن چه کنیم؟ چگونه آن را از غارت دور نگه داریم؟ چگونه محافظت کنیم؟ چگونه آن را برای پیشبرد جنبش مورد بهره‌برداری قرار دهیم؟
. آیا می‌دانیم اگر حرکت‌های محدود محلی توان به هم گره خوردن دارند چگونه این پیوند را برقرار کنیم؟
. آیا می‌دانیم بعد از این پیوند چگونه می‌بایست جمعیت عظیم شکل گرفته را هدایت و به سوی کنش‌های مهم و سرنوشت‌ساز جنبش برد؟
. فاز تعیین تکلیف جنبش چیست؟ چه موقع است؟ شامل چه اقداماتی است؟
. آیا می‌دانیم این فاز را چگونه در سطح کشوری باید هماهنگ سازیم؟ آیا می‌دانیم اقدامات هماهنگ کننده در قطع تلفن و اینترنت چگونه باید در سراسر مملکت صورت گیرد؟
. آیا می‌دانیم که تصرف مراکز اصلی حکومتی از چه تقدم و تاخری از حیث اهمیت و قابلیت انجام‌پذیری باید برخوردار باشد؟
. آیا می‌دانیم که با تصرف این مراکز چگونه می‌بایست راه‌های فرار سران نظام و مهره‌های اصلی و شناخته‌شده‌ی حکومت را ببندیم؟
. آیا می‌دانیم چگونه باید از نیروهای نظامی و انتظامی کشور که به جنبش مردمی می‌پیوندند استقبال کرده و آنها را تحت امر رهبری جنبش قرار دهیم؟
. آیا می‌دانیم که چگونه با تلاش‌های نفوذی‌های رژیم و یا ماموران داخلی اسرائیل برای ایجاد درگیری و برادرکشی قومی و نژادی میان اقوام ایرانی و یا میان ایرانی و افغانی و امثال آن باید عمل کرده و توطئه‌ها را خنثی کنیم؟
. آیا می‌دانیم محله‌ها و منطقه‌ها و شهرها و شهرستان‌ها و استان‌های آزاد شده‌ی کشور را چگونه باید مدیریت کرد که در آن نظم و امنیت جاری شود و بتوان از توان آنها برای آزادسازی استان‌های هنوز تحت اختیار رژیم بهره برد؟
. آیا می‌دانیم در صورت تمام کردن کار رژیم چگونه باید کنترل عمومی اوضاع را به دست گرفت و دولت موقت را جایگزین ساخت؟
. آیا می‌دانیم دولت جایگزین چه زمانی، براساس چه روندی و متشکل از چه نیروها و آدم‌هایی باید شکل گیرند؟
. آیا وظایف دولت موقت جایگزین را می‌شناسیم و می‌دانیم که وظایف نخستین ساعت‌ها، نخستین روزها و نخستین هفته‌های آن چه می‌باشد؟
در سال نو، جایی برای بحث‌های نظری بی‌انتها و بی‌ثمر باقی نمانده است. ساعت عمل فرا رسیده یا کاری می‌کنیم یا قبول می‌کنیم که تلخ‌ترین بخش تاریخ ده هزار ساله‌ی ایران را تجربه خواهیم کرد.
مجموع رویاپردازی‌های اپوزیسیون خارج از کشور به جایی ختم نشده است، اینک وقت اتکاء به تهیه و تدارک برای یک سازماندهی داخل کشوری است که می‌تواند با برخی از جریان‌های خارج از کشور هماهنگی کنند. می‌بینیم که در نهایت باز قسمت عمده‌ی کار بر عهده‌ی همان یک درصدی‌هایی است که بارها گفته بودیم یگانه پس‌انداز تاریخی ایران برای نجات ۹۹ درصد جامعه هستند.
من و همکارانم در حزب ایران آباد تلاش خواهیم کرد که با دوری از رویاپردازی‌های آرمان‌گرایانه و تکیه بر واقعیت در صحنه موج شورش‌های بالقوه‌ای را که در داخل زمینه‌سازی شده همراهی کنیم و در صورت بالفعل شدن آنها به یاری یک درصدی‌های داخل کشور بشتابیم. آموزش‌هایی که در طول ده سال اخیر ارائه داده‌ایم محتوای مناسبی است برای کسب دانش مبارزه، خودسازماندهی و سازماندهی حرکت‌های اعتراضی. فقط با نظم سازمان‌یافته می‌توانیم کشور را از آشوب برنامه‌ریزی شده‌ی آن نجات دهیم.
در سال جدید باید همه‌ی ما ایرانیان تغییرطلب با پرهیز از تئوری‌پردازی‌های پوچ دهه‌های گذشته به این واقعیت عریان بنگریم که یا راهکارهای عملی و مشخص و قابل اجرا می‌یابیم و یا دشمنان وطن زیبایمان ایران، جلوی چشم ما کشورمان را به محاق نابودی خواهند کشید.#
_________________________________________
برای دنبال کردن برنامه های تحلیلی نویسنده به وبسایت تلویزیون دیدگاه مراجعه کنید: www.didgah.tv
جهت اطلاع از نظریه‌ی «بی‌نهایت‌گرایی» به این کتاب مراجعه کنید:
«بی‌نهایت گرایی: نظریه‌ی فلسفی برای تغییر» www.ilcpbook.com
ایکس (توییتر) :@KoroshErfani
مقالات مرتبط
در همین مورد
