نامه آتنا دائمی به رامین حسین‌پناهی زندانی سیاسی محکوم به اعدام
آتنا دائمی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین طی نامه‌ای به رامین حسین‌پناهی زندانی سیاسی محکوم گفت که “همچنان مخالف سرسخت اعدام است.”
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، آتنا دائمی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی که به همراه گلرخ ابراهیم ایرایی، ۴ بهمن ۱۳۹۶، همراه با ضرب و شتم، به زندان قرچک ورامین، منتقل شده بود، چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۷، به بند زنان زندان اوین بازگردانده شد، در نامه‌ای خطاب به رامین حسین‌پناهی، زندانی سیاسی محکوم به اعدام تاکید کرد “به زودی حقایقی را از زندان قرچک بازگو خواهد کرد و همچنان از مخالفان سرسخت اعدام است”. وی افزود: «از نظر من هر نوع خشونت محکوم است و صدور حکم اعدام به هر بهانه و برای هر فردی و با هر عقیده و باوری محکوم است.»
این فعال مدنی محبوس در زندان اوین، در بخشی از نامه خود گفت: «انتقام چیزی که بیش از هر چیز در مملکتِ اسلامی ما دیده و شنیده می‌شود! من فعال حقوق بشر، مخالفی سرسخت با اعدام به هر نوع خشونت هستم.»
آتنا دائمی که روز چهارشنبه ۴ بهمن‌ماه ۱۳۹۶ به همراه گلرخ ایرایی در زندان اوین مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و سپس به زندان قرچک ورامین تبعید شدند در ادامه نامه خود می‌نویسد: «رامین دید که چگونه خانواده و حتی همشهری‌ها و هم وطنانش را، به خاطر فعالیت‌های مسالمت‌آمیزشان تار و مار کردند و برای رسیدن به آرمانش مصمم تر از پیش شد اما اکنون به اتهام تروریست محکوم به اعدام شده است. با همان سناریوهای تکراری!»
متن کامل نامه آتنا دائمی، زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین و فعال حقوق بشر، در ادامه آمده است:
۴۱ سال پیش برای مبارزه با فقر و اعتیاد، فاصله طبقاتی و فساد مسئولین و … مردم معترض به خیابان ها آمدند. برگزاری میتینگ‌های مخفیانه پخش اعلامیه نوار صوتی و شبنامه دیوار نویسی تجمعات و اعتصاب ها شکستن شیشه‌ها و آتش زدن اموال عمومی و اتوبوس‌ها و بانک‌ها و فراهم کردن اسلحه و بمب‌های دست ساز و کشتن مسئولان عالی رتبه و … انجام شد تا در نهایت انقلاب به وقوع پیوست، همه اینها را در آن ۱۰۷ روز تبعید اجباری به قرچک ناچارا مجددا مطالعه کردم، خاطره کسانی بود که با افتخار از کرده‌های خود سخن گفته و حالا بسیاری از آنان از مسئولین عالی‌رتبه این رژیمند.
اما هیچ‌یک از مسائلی که برای ریشه‌کن کردن آن همه اعمال افتخارآمیز انجام شد، نه تنها از بین نرفتند بلکه بدتر از قبل شدند و قتل عام و گور دسته جمعی، نیز به آن اضافه شد. در طول این ۴۰ سال انتقادات و اعتراضات مردم خسته و خشمگین به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن سرکوب شد، زندانی و اعدام و تبعید و مفقود الاثر شدند. داعشی‌وار با ماشین از روی آنها رد شدند، حتی اعتقادات مذهبی مردم این حکومت اسلامی شدیدا سست شد. زندان قرچک و ساکنان آن بخش کوچکی از دستاوردهای این انقلاب هستند.
