رژیم ایران در شرایط اسف بار اقتصادی و زیر فشار اعتراضات داخلی از یکسو و تحریم ها از سوی دیگر به سوی یک قمار سنگین می رود: زبان تهدید و ترس. به نظر می رسد که این بار هم سران نظام، با الهام گرفتن از گذشته ی خود که همیشه بر ترس و وحشت آفرینی به وسیله ی ترور و جنگ استوار بوده است، می خواهد شانس بقای خود را با زبان تهدید امتحان کند. اما این موضوع بگیر و نگیر دارد. یعنی همان طور که ممکن است سبب وحشت آمریکا و هم پیمانانش شده و موضع آنها را نرم تر کند، این احتمال نیز هست که برعکس به یک درگیری نظامی و به دنبال آن جنگ بیانجامد.
در این شرایط می بینیم که سران رژیم، بدون کمترین اهمیتی برای سرنوشت کشور و ملت ایران، برای حفظ قدرت، به یک قمار پرهزینه و خطرناک دست زده اند.
بروز جنگ به طور عملی به معنای نابودی زیرساخت های ما و فرو رفتن کشور در قحطی گسترده و نابودی است. به همین دلیل نیز این وظیفه ی ایرانیان است که در این شرایط امکان رفتن رژیم به این سمت و سو را مسدود کنند. در غیر این صورت این حکومت ضد ملی آخرین ضربه ی تاریخی خود به ایران و ایرانی را خواهد زد.