تاریخ هر کشوری سرشار از تجاربی است که می توانند برای آینده آن مملکت و نیز سایر ملت ها مورد استفاده قرار گیرد. ایران عزیز ما اینک در شرایطی قرار دارد که باید بیشترین بهره را از این تجارب ملی و فراملی ببرد. برخی از نکاتی که در این میان می آموزیم عبارتند از:
. پایین کشیدن دیکتاتور از قدرت سخت است اما محو دیکتاتوری از یک کشور بسیار دشوارتر است.
. هیچ مبارزه ای بدون بهره بردن از دو عنصر «سازماندهی» و «رهبری» قادر نیست به پیروزی برسد.
. انفعال اکثریت -که ناشی از جهل و ترس و ناامیدی است- همیشه بوده و این، در تمامی اعصار تاریخ، اقلیت آگاه و شجاع و فعال بوده است که بار اصلی مبارزه را به دوش می کشد. ایران کنونی نیز استثناء نیست.
. مبارزه برای یک هدف ماندگار و والا مانند پایان بخشیدن به قرن ها استبداد در یک کشور به هیچ روی کاری سریع و کم هزینه نیست، بر عکس، همیشه سنگین و طولانی و پرهزینه است.
. راز موفقیت جنبش ها در عدم توقف آنها در مقابل چالش هایی است که در مسیر خود با آن برخورد می کنند و باید خود را از قبل برای آن آماده سازند.
با نگاهی به این نکات می بینیم که در سال ۱۴۰۱ و با جنبش زن، زندگی، آزادی به دنبال قتل حکومتی ایراندخت، مهسا (ژینا) امینی، مردم ایران حرکتی را آغاز کردند که لازم است تمامی نکات بالا را مد نظر قرار دهد. این جنبش، که اینک می رود با آغاز سال جدید وارد هفتمین ماه عمر خود شود، باید با قاطعیت و قدرت تمام ادامه پیدا کند و در صدد آن باشد که دو عنصر تعیین کننده ی «سازماندهی» و «رهبری» را برای خود تدارک بیند.
برای این منظور تمامی کنشگران باید مد نظر داشته باشند که این دو به نحو جدایی ناپذیری به هم گره خورده اند و هیچ یک بدون دیگری شکل نمی گیرد. نه می توان به طور گسترده و سراسری سازماندهی کرد، اگر رهبری نباشد؛ و نه می توان رهبری را شکل بخشید اگر درجه ای از سازماندهی خرد و محلی توسط کنشگران صورت نیافته باشد. با درک منطق روابط متقابل و پویای این دو است که می توان در سال جدید، معضل اصلی جنبش را برطرف کرد.
کنشگران قیام باید به خود بگویند که برای پیروزی حرکت نیاز به رهبری است و برای رهبری نیاز به سازماندهی، پس باید به سوی خودسازماندهی شهروندی و محلی رفت. با تقویت کار منظم جمعی در سطح شهرها و روستاها، زمینه برای ظهور جریان رهبری فراهم می آید. به این ترتیب می بینیم که، با تمرکز بر کار جمعی منظم توسط نیروهای فعال جنبش می توان هر دو مشکل سازماندهی و رهبری را همزمان تامین کرد.
حزب ایران آباد، در تمامی سال های حیات خود، تلاش کرده است که خودسازماندهی اجتماعی شهروندان را پیش شرط هر گونه اقدامی جمعی با آینده ی روشن معرفی کند. در نبود شهروندان سازمان یافته، حتی اگر تغییری سیاسی از سر اجبار و ناگزیر پیش آید، به طور صرف برای جا به جایی قدرت خواهد بود نه برای پیاده ساختن تغییرات اساسی در کشور. این تنها زمانی که قدرت اجتماعی، یعنی نیروی سازمان یافته ی مردم، در صحنه حضور دارد است که ما می توانیم به چشم انداز مثبتی برای یک جنبش اعتراضی یا یک حرکت انقلابی فکر کنیم.
از همین روی، حزب ایران آباد، با ورود به دهمین سال فعالیت خود، همچنان تشویق گر و تقویت کننده ی قدرت اجتماعی یا همان قدرت سازمان یافته ی شهروندان ایرانی خواهد بود. به باور ما این تنها در صورت برتری قدرت اجتماعی بر قدرت سیاسی است که دمکراسی در ایران آینده شکل خواهد گرفت. برتریی که باید از حالا در عمل تدارک دیده شود و فردای پیروزی در قانون اساسی به شکل نهادینه و تضمین شده مندرج شود.
بنابراین، تاکید ما بر قدرت اجتماعی دو کارکرد مهم را تامین می کند:
۱. قدرت اجتماعی در قالب لایه های سازمان یافته ی مردمی در طی جنبش اعتراضی-انقلابی می تواند موفقیت قیام را با پیشبرد مرحله به مرحله یک استراتژی مبارزاتی و نیز استقرار یک جریان رهبری در خدمت منافع مردم تضمین کند.
۲. حضور نیروی سازمان یافته ی شهروندان در قالب نهادهای مردم-نهاد اجازه نخواهد داد که قدرت جدید، پس از پیروزی، سودای استقرار دوباره ی استبداد در کشور را در سر بپروراند.
از همین روی است که حزب ایران آباد فرمول هایی که در آن شهروندان ضرورت و حق دخالت مستقیم خویش بر سرنوشتشان را به دیگران کفالت و وکالت دهند رد کرده و نیز، هیچ گونه نظامی که بخواهد، مردمسالاری مستقیم مردمی را به دلیل شکل نظام حکومتی به فرد یا افرادی خاص بسپارد رد می کند.
ما در دهمین سال فعالیت حزب ایران آباد، با تمرکز کارمان بر روی سازماندهی اجتماعی نیروهای داخل کشور بر آن خواهیم بود که فعالیت سیاسی تشکل خود را بر پایه های واقعی، مادی و کنشورز را در داخل کشور استوار کنیم. ما بر این باوریم که به جای رفتن به سوی ایده ها و پیشنهادهایی که مردمان را از هم دورتر و جدا می کنند می توانیم بر پایه ی انسان مداری و قدرت اجتماعی جامعه ای بسازیم عاری از هرگونه تبعیض و ستم که در آن با حفاظت نهادینه از جان و کرامت همه ی انسان ها و سپردن امور مدیریتی جامعه به دست شهروندان سازمان یافته کمترین شانسی برای بازتولید ستم های قومی، فرهنگی، زبانی، طبقاتی و اجتماعی وجود نخواهد داشت و همه ساکنان ایران زمین در صلح و رفاه و دوستی زیست خواهند کرد و دست در دست هم کشور را به شکوفایی خواهند رساند.
حزب ایران آباد ازهمکاری با تمام نیروهای سیاسی که پایه های مردمی در داخل کشور داشته و به تمامیت ارضی و وحدت ملی ایران باور دارند استقبال کرده و معتقدیم که نزدیک شدن این گونه از نیروهای دارای پایگاه اجتماعی عمل گرا در داخل کشور است که می تواند رهبری مفید برای جنبش و بدنه ی ضروری برای تشکیل جایگزین در جهت مدیریت دوران گذار را فراهم سازد. برای ما تنها در صورت پیوند ارگانیک میان نیروهای سازمان یافته ی درون جنبش و نیروهای سیاسی در تدارک مدیریت کلان است که می توان فرمول برنده را یافت.
به باور حزب ما، تنها در صورت ایجاد این پیوند است که می توانیم رژیم ضد بشری و ضد ایرانی مستبد کنونی را پایین بکشیم، دوران حساس گذار را مدیریت کنیم و سپس، یک جمهوری دمکراتیک و لائیک ایران را برپا سازیم. یک جمهوری واقعی براساس آزادی های ضمانت شده در قانون اساسی، دمکراسی مستقیم،چرخش منظم قدرت، و عدالت اجتماعی برای محو تبعیض های طبقاتی و منطقه ای.
پاینده باد رزم سازمان یافته و هدفمند آزادگان برای برپایی یک جامعه ی انسانی، برای یک ایران آزاد و آباد.
دفتر سیاسی حزب ایران آباد
۲۹ اسفند ۱۴۰۱
***
مقالات مرتبط
در همین مورد
